mój kawałek podłogi

• cy pan klinuje?
• nie, teraz cyklinuję!
• autor: latarnik
• :)

• A tak w ogóle, to Pan Jurek, cykliniarz, jest z zamiłowania stolarzem. Ma bardzo romantyczną duszę. Wczoraj opowiedział mi o barwach zapachów. Każde drewno ma swój zapach, a każdy zapach - kolor. Drzewa, które wzrastają w Europie, na przykład, mają delikatny zapach o pastelowych kolorach: niebieski (blue), zielony, jasny. Drzewa z Czarnego Lądu pachną ciężko, intensywnie, brunatnie. Trzeba dotknąć drzewa, trzeba zobaczyć jego śmierć, żeby poczuć jego duszę, czyż nie?
• Górale podobno budując dom, układają deski górą w kierunku wzrastania, tak aby drzewo, tak jak za życia, głową sięgało nieba.
• Stare meble wykonywane były zgodnie z symetrią drzewa - słoje stanowiły symetryczny element ozdobny, a deski można by bez trudu złożyć z powrotem w drzewo. Można by, gdyby proces był odwracalny...
• Na deskach można zaobserwować roczny przyrost. Ciemne linie, to przyrost jesienno-zimowy, jasne, z reguły szersze (a może zawsze szersze?) to przyrost wiosenny. Im mniejsze przyrosty - tym mocniejsze drewno, gęściejsze.
• A wiecie dlaczego drzewo ścina się zimą? Na zimę drzewo pozbywa się wody, żeby mróz nie spowodował rozpęknięcia. Wówczas można je ściąć, drewno zachowa swoją strukturę podczas schnięcia - tak myślę, bo Pan Jurek powiedział mi tylko o pozbywaniu się wody :)
• Jeśli zajrzycie do posta o Trebunich Tutkach, to zobaczycie portret, który został namalowany przez Seniora Rodu. Mój Romantyczny Cykliniarz zapytał, czy to wizerunek istniejącej osoby (no tak, przecież to ja jestem:)). Powiedział, że widać, że to portret osoby z duszą! Ach, w dzieciństwie chciałam być stolarzem! Czemuż nigdy nie traktowałam poważnie swoich dziecięcych marzeń?
• Ciężko jest żyć zgodnie z naturą. Człowiek, który ją kocha, wie, na czym polega zabijanie istnień: drzewa, zwierzęcia, kwiatu... Jednak dziś.... Można tylko płakać, jak zranione drzewa, których łzy pachną kolorem bursztynu...
• Wczoraj Grześku opowiedział mi historię andersenowskiej Szyjki od Butelki, która towarzyszyła życiu różnych ludzi, przeżywała ich historie - miłość, szczęście, samotność i tęsknotę... Ta opowieść przypomniała mi inną baśń Andersena - o maleńkiej zielonej choince, która rosnąc wśród wielkich sosen, naigrywających się z jej małego wzrostu, tęskniła za prawdziwym szczęściem. Marzyła, że dzieci zabierają ją do ciepłego domu, przepięknie ubierają i tańczą wokół niej. Pewnego razu spełniło się jej marzenie. Dzieci tańczyły, kochały ją, a ona ubrana w piękną suknię, lśniła kolorami świąt. Jednak minął czas i choinka znalazła się na ponurym, cichym, zakurzonym strychu. Myślała, że to tylko na chwilę, ale gdy gałązki zaczęły jej usychać, zrozumiała, że nigdy już dzieci nie będą tańczyć wokół niej! Nigdy też nie poczuje na swoich igłach puszystego chłodu, nie usłyszy, jak szumnie śmieją się sosny ani trzeszczących na śniegu skoków szarego zająca. Jakże zatęskniła za prawdziwym szczęściem!
• "Czasem trzeba stracić coś, żeby zrozumieć, że było szczęściem" - skomentował opowieść Mój Romantyczny Cykliniarz. "Szkoda tylko, że ta strata bywa tak nieodwracalna" - odpowiedziałam.
• Cóż - Andersen przewrotnie spełniał marzenia swoich bohaterów...