to, co wiem o sobie na pewno:

Moje zdjęcie
Gdańsk Piękny, Poland
palę, piję, a jak ktoś mnie wkurzy - wrzeszczę i nie mogę się powstrzymać, nie oszczędzam, żyję ponad stan, wykorzystuję innych, łamię przepisy, spóźniam się i plotkuję.

moja dzielnica... przeprowadziłam się tu z bloku na żabiance, za co dziękuję losowi

Mieszkam w Gdańsku w dzielnicy o pięknych dziewiętnastowiecznych kamienicach sąsiadujących z arcydziełami architektury styl Późny Gierek, o dziesiątkach samotnych ludzi, szukających wsparcia w tanim winie i rozmowach z co milszymi przechodniami, o burkliwych sąsiadach "bon ton" i zastępach sobotnich rozkrzyczanych, roześmianych bywalców okolicznych pubów i białozielonych kibiców, którzy wcale nie wygladają na pseudokibiców. Mury mojej dzielnicy opowiadają o swoich gościach stojących pod nimi bez względu na porę, w nocy budzących strach, a czasem zaczepiających jakiegoś nastolatka wracającego z kinowego maratonu. Nad tym wszystkim trzyma wartę przepiękny gmach Politechniki, który sprawia wrażenie, jakby zapraszał do innego świata. Z okien mojego mieszkania widzę setki studentów kolorowych, niewyspanych, skupionych albo rozdokazywanych, w różnym wieku i o każdej porze. Przed głównym wejściem na Polibudę rozpozciera się rozległy park, dawniej cmentarz, zamknięty w 56 roku. W święto zmarłych ustawiono tam znicze pomiędzy drzewami.... Kto chce wiedzieć więcej o cmentarzu i okolicach zachęcam do przeczytania "Wróżb kumaka" Grassa.
Przed częstym u nas zachodnim wiatrem osłaniają tę dzielnicę (zresztą cały Gdańsk) lesiste wzgórza morenowe. Gdy mam energię wybieram się z Nalą (moją suczką) na spacer do cudownego bukowego lasu zaczerpnąć oddechu, pomęczyć się kilknastominutową wspinaczką, wreszcie obejrzeć Stocznię i Zatokę z któregoś ze szczytów. Jest w lesie takie fajne miejsce, na szczycie wzgórza, gdzie na kamiennym stole można by urządzić piknik z koszem owoców, chlebem ze smalcem i butelką czerwonego wina. Piszę "można by", bo uprzedza mnie nagminnie ktoś, kto zostawia po sobie rozbite butelki, porozrzucane kawałki papieru (nie sprawdzałam do czego służyły) i inne ciekawostki, których nawet nie próbowałam identyfikować. Cóż... Nie narzekam, może kiedyś tam posprzątam...
Czasem idę sobie na drinka do knajpki - jakieś 100 metrów od mojego domu - z miłymi barmanami. Nie podam nazwy ale zrobię małą kryptoreklamę: można tam usiąść sobie w samochodowym fotelu i zatankować :)
Najukochańszym skrawkiem Wrzeszcza jest moje mieszkanie, mieszczące się w ślicznej, starej, zaniedbanej kamienicy. Tu żyję, tu odpoczywam. Ściany mojego domu znają mnie najlepiej!

super zdjęcia łabędziowe, nieprawdaż?


sobota, 22 marca 2008

kurczak

Kurczak życzy Wam Miłych Zdarzeń!

Autor: bajka psychol o 16:45

Etykiety:

4 komentarze:

Anonimowy pisze...

Kochanie szkoda ,że nie spędzamy tych Świąt razem tak jak planowaliśmy. Buziaki gorące .Sew...

22 marca 2008 17:59
Anonimowy pisze...

Witaj psychobajka, zapytalem cie ostatnio o bajki :)Przegladajac twojego bloga wiem ze trafilem na to czego szukalem :) Dziekuje ze moglem odwiedzic twoj bajkowy swiat. Od penego czasu pracuje nad swoja bajka :)rozmyslam nad ta zabawa w zycie, nad tym jak czas plynie i ... czuje sie blizej :) ciebie...... i tamtych mlodzienczych chwil.... pamietasz....?Wielka drewniana stodola, przeswitujacy przez deski ksiezyc zaglada do nas. ty ze swoja gitara spiewasz zwariowane piosenki :)a my razem z toba ...idzie waz idzie wciaz na lgowiema ....hihi, zapach siana,truskawek, czasem jakies szelest moze myszy nie wiem.:) i te poranki w pieknym zakatku k.....go Dziekuje za techwile b....

23 marca 2008 13:13
bajka psychol pisze...

To prawda, Tadziku, te wspomnienia są mi tak bliskie jak dzisiejszy poranek. Słodkie jak uśmiech po przebudzeniu. Cała nasza banda zagłuszająca wrzaskiem strach przed ciemnością stodoły i dzikością zapachu siana.... Uwielbiałam to... Tyle mam wspomnień z tamtych lat, ech... to jest jak skarb. I Ty w tych wspomnieniach najważniejszy, najbliższy. Obiecuję, że jakąś historię z Tobą opiszę nie pytając o pozwolenie:) Całusy, Kochanie! Odwiedzaj mnie tu często!

23 marca 2008 19:41
Anonimowy pisze...

Dzień dobry Kochana Basiu! Dziś muszę usłyszeć Twój głos. Bardzo się stęskniłem. całuję Ciebie bardzo ciepło.Seweryn

27 marca 2008 09:25

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)