proca

• To się nazywa szacunek dla zamiłowań naszych pociech! Mój kuzyn Bartek (choć więzy krwi pewnie zerwały się gdzieś w epoce kamiennej), tzn. chłopak mojej siostry ciotecznej, Gosieńki, jako mały chłopiec był dumnym posiadaczem procy. Jednym z ulubionych celów Bartka był jego Dziadek, wielki człowiek o powierzchowności wilka morskiego. Anegdota Bartka skłania mnie ku przekonaniu, że duszę miał Dziadek również, jak prawdziwy pirat! Otóż, gdy Bartek namiętnie polował z procą na Dziadka, ten któregoś razu zniecierpliwiony bolesnymi razami, wykradł Bartkowi jego broń. Nie, nie miał zamiaru pozbawić małego żołnierza jego honoru! Po prostu wymienił metalowe skoble na misternie zrobione skoble papierowe! Bartek nadal z radością eksploatował swój bojowy temperament, a Dziadek nie musiał już zakładać bandaży. Wystarczyły plasterki.
• Teraz Bartek jest dorosłym, i wciąż bojowym, mężczyzną. Procy już nie ma, ale za to ma w domu swojego następcę. Niech Was nie zmyli jego anielski sen....Oto Hermanek, ma 3,5 roku, jest śliczny i mądry, ma niezły charakterek. Oj, nie będzie on czekał! Weźmie od życia ile się da!
• Już za parę dni Hermanek dostanie od mamy siostrzyczkę, Jagódkę. Bartek będzie musiał uzbroić się w mentalną procę (czytaj: siłę ducha)! Gosia, Hermanek i Jagódka - z tym Zestawem nie będzie łatwo! Bartku! Jesteście fajną rodziną, jest w niej co kochać!