psycholka: sztuka ludowa

moja dzielnica... przeprowadziłam się tu z bloku na żabiance, za co dziękuję losowi

Mieszkam w Gdańsku w dzielnicy o pięknych dziewiętnastowiecznych kamienicach sąsiadujących z arcydziełami architektury styl Późny Gierek, o dziesiątkach samotnych ludzi, szukających wsparcia w tanim winie i rozmowach z co milszymi przechodniami, o burkliwych sąsiadach "bon ton" i zastępach sobotnich rozkrzyczanych, roześmianych bywalców okolicznych pubów i białozielonych kibiców, którzy wcale nie wygladają na pseudokibiców. Mury mojej dzielnicy opowiadają o swoich gościach stojących pod nimi bez względu na porę, w nocy budzących strach, a czasem zaczepiających jakiegoś nastolatka wracającego z kinowego maratonu. Nad tym wszystkim trzyma wartę przepiękny gmach Politechniki, który sprawia wrażenie, jakby zapraszał do innego świata. Z okien mojego mieszkania widzę setki studentów kolorowych, niewyspanych, skupionych albo rozdokazywanych, w różnym wieku i o każdej porze. Przed głównym wejściem na Polibudę rozpozciera się rozległy park, dawniej cmentarz, zamknięty w 56 roku. W święto zmarłych ustawiono tam znicze pomiędzy drzewami.... Kto chce wiedzieć więcej o cmentarzu i okolicach zachęcam do przeczytania "Wróżb kumaka" Grassa.
Przed częstym u nas zachodnim wiatrem osłaniają tę dzielnicę (zresztą cały Gdańsk) lesiste wzgórza morenowe. Gdy mam energię wybieram się z Nalą (moją suczką) na spacer do cudownego bukowego lasu zaczerpnąć oddechu, pomęczyć się kilknastominutową wspinaczką, wreszcie obejrzeć Stocznię i Zatokę z któregoś ze szczytów. Jest w lesie takie fajne miejsce, na szczycie wzgórza, gdzie na kamiennym stole można by urządzić piknik z koszem owoców, chlebem ze smalcem i butelką czerwonego wina. Piszę "można by", bo uprzedza mnie nagminnie ktoś, kto zostawia po sobie rozbite butelki, porozrzucane kawałki papieru (nie sprawdzałam do czego służyły) i inne ciekawostki, których nawet nie próbowałam identyfikować. Cóż... Nie narzekam, może kiedyś tam posprzątam...
Czasem idę sobie na drinka do knajpki - jakieś 100 metrów od mojego domu - z miłymi barmanami. Nie podam nazwy ale zrobię małą kryptoreklamę: można tam usiąść sobie w samochodowym fotelu i zatankować :)
Najukochańszym skrawkiem Wrzeszcza jest moje mieszkanie, mieszczące się w ślicznej, starej, zaniedbanej kamienicy. Tu żyję, tu odpoczywam. Ściany mojego domu znają mnie najlepiej!

Dla najwierniejszych czytelników i wielbicieli na zakończenie tego etapu bloga prezencik: sztuka ludowa wystawiana w galerii auchan:

moje lubieże i inne prawdy

jestem jak róża
i choć królowa powagą natchniona
jest przecież ogniście czerwona
ukłonem te płatki dotykasz
a one czekają Twojego języka

Jestem jak tulipan
Tulipan słodkie płatki rozścieli
by zaprosić na wilgoci kielich
motyla podejmie chłodną rosą
na pewno zechce, hołdy wznosząc,
te płatki z motylem podzielić

wieczór
lubię sama pić wino

lubię zapalić intencje

pobyć z nimi, nic więcej

karmin potrzyma fason
mała magia pomruga
to nigdy nie trwa długo

świece przygarbione
kończą się jak staruszki
powoli płyną strużki

i tak wino bieleje
rausz z tą małą rozmawia
a ona ziewa, magia

requiem dla samotności
Powinieneś tu być
Milczeć pobłażliwie
Kochać bezkrytycznie

Ściany tu lgną do siebie!
Włażą na mnie nietkliwe
Nie widzą, że tu jestem

Gdy leżę w wannie żeliwnej
tańczy po całej łazience
I flirtuje z moim lustrem

Powinieneś tu już przyjść
Utemperować ten dom
Czy wiesz, że zaczęłam tyć?

Lodówka rozdziawia się, ziewa
A w niej szczerbata nudą pustka
Czekoladowych kremów w tubkach

Fotel gapi się w ekran
A ja razem z nim żenuuuu
Żenująco niewściekła

Powinieneś tu zostać
Powstrzymać moje ręce
I wypełnić mnie całą

Czekolada fotel ściany
Lustro zbite. To za mało!
To tak mało dla mnie samej!

Półsłodkie wino z poetą
A ja to mam chęć usiąść na ławeczce
Zapalić fajeczkę
Przysiądzie się do mnie jakiś miły żulik
Podamy sobie ręce

Albo jakiś długowłosy poeta łachmyta
Zagra na gitarze coś z Bieszczad
Opowie o podróży na winobranie
Apropos – wino między nami stanie

A gdy zostaniemy już sami
Znaczy łachmyta i ja
Bo żulik powłóczy nogami
Gdzieś, gdzie zwykł spać

Więc, gdy zostaniemy sami
Na chwilę zapadnie cisza,
podczas której uznam, że poeta fajnie gra
Wyciągnę szminkę z torebki

Przeciągnę po ustach bordowy uśmiech
Wina łyknę albo wychłepcę
Znów zapalimy razem papierosa
Cholera, to już ostatni

Będzie nam w przyjemność dostatnio
Bytowania
Śpiewania na tej ławeczce
Zapomnę o Van Goghu w Amsterdamie

Wystarczą mi nieinetelektualne
Potyczki słowne
Jestem głodna
Miłostek niespektakularnych

Bagaż
Sługą walizki jesteś, tułaczu
Jej mężem uległym.
Więc skarż się i płacz,
Gdy w drodze gonisz
Bo nie ty ją,
Ale ona ma cię w dłoni
Tam w świecie odległym

Niezmienność
Kiedyś była czarowną dziewczyną

Zbyt płochą i zbyt śmiałą bywała
Od dawna już dzieci jej nie płaczą
Odeszły już, ona tu została

Kiedyś była dziewczyną uroczą
Zbudowaną, , blondwłosą lubieżną
Teraz też jest, czasem nawet nocą

Kiedyś tam była komuś królową
Ten ktoś dawno odszedł gdzieś lub umarł
A ona jest nadal całkiem sobą

Wieku doszukać się łatwo kwiecia
Trochę więcej bieli, mniej czerwieni
jest nieco w tej czarownej kobiecie

Zwiędnie. Poza tym nic się nie zmieni.

Patos kacowaty
Wyświechtane w piosenkach słowa
Ciągle te same frazesy od nowa
Kiczowate rytmem taramtamtam

Razem z ćmami tu lecisz krążysz
Za płomieniami ku puentom poecim
Molowym durnawym taramtamtam

Dym wiecznie huuu fajkom ku górze
Świeczki wyzwanie rzucają porankom
wymigują rytmom taramtamtam

szarówą melancholniak ranną
Wyśpiewujesz ostatni strof latarniom
Głśnymwywrzsznym taramtamniom

Taki tam żarcik przez krzywy zgryz
gdy czytam wszystkie te bohomaje
to jakoś weny mi nie staje
a prawdę mówiąc nic mi nie staje

może dlatego, że jestem kobietą
a nie patetycznym życiowym poetą
więc do czytania brakuje mi jajec

Miłość na lubieżach
Pofantazjuj o mnie trochę
Gdy upał zwilża samotne noce

Gdy przypadkowym wzdychasz kochankom
Śnij rozbudzony o mnie porankom
Tęsknoty niech cudnie cię wyprężają
Usta głodne niech pieszczot wołają
Wyzwól mój słodki zapach na skórze
Sycz i przy jęków oddychaj wtórze
Dotknij się jak byś chciał mnie dotknąć
Rękom tylko nie pozwól się ocknąć
Niech na lubieży się tej zatracą
Niech jak spłoszone odlecą ptaki
Sycz i jęcz do mnie – ułudy
Chwyć mnie za biodra – zwidy – i uda
Wyszepcz w powietrze oddech gorący
Wystrzel w przestrzenie lepkość pachnącą
Uwierz, ze zaraz do ciebie przyjdę
Miękkim obejmę żarliwym pierścieniem
Okrzyk wyzwolę z ciebie obfity
W gwałtowne nawroty spełnienia

Wyjaśnię ci
Gdy od zarania pytasz
Czy możesz na trochę iść
To idź sobie na zawsze

Coś miało stać się może...
A tu głupie pytanie.
Nic nie stanie się wasze

Nie będzie łkać za tobą
Choć pewnie teraz płacze
Bo jest jej trochę szkoda

Powinieneś był wiedzieć
więc nie pytaj mnie więcej
kiedy znowu tu będzie

raj
to miejsce byłoby rajem
ale tu psy skomlą.
nie szczekają

nie ma tu pszczół tylko osy
nie lśni tu rosa,
lecz błoto w trawie

nużę się tu, nie bawię
zapach ognia i
dzwony w oddali
zdają się być świętem zmarłych

wypiłabym mżawkę i mgłę
falowałabym razem z upałem
lecz to miejsce nie jest rajem
niebem, źródłem
ani nawet majem

stałoby się tutaj cudnie
gdyby tylko ktoś zajrzeć mógł
jakiś młody śliczny... tak...
mądry bóg.

sama
Dzisiaj znowu śniłam
Zamknęłam oczy
Marzeniami zapachniała
Moja skóra
A po niej
Czułą imitacją Twojego dotyku
Moja dłoń się snuła...
I oddech samotnie zamierał
na ustach
bo zamiast Twoich ust
pustka...

oda do lednicy
Wiejski dom
Wierszy pełen
Piosenek i trawy
Pod koszem zalęgły się larwy
Na polu ziąb
Kurz na wieży
Porozwalane przeżycia
Poetów harcerzy
Wśród petów
Naczynia do umycia
Bieda tu jest łatwa
Spokojem tego bytu
Usprawiedliwiona
Miłość mniej pseudo
Niż w mieście
Wolność bardziej wyzwolona
Wódka i trawa
Lżejsza i normalna
Nie taka znowu nielegalna
Nikt tu nie wali się na pysk
Śniadanie, kawa,
Opowiedziane sny
Lepiej tu nie zaglądać
Lepiej z daleka
Pieścić niechcenie
Bo jak potem wytłumaczyć w mieście
Głupie bez reszty zatracenie

na brzegu
Noc gorąca nadchodzi
Jeszcze daleko
Jeszcze godzin
Parę, by ją spotkać po drodze
Na piachu stanę
Palce zanurzę w wodzie
Z Tobą chciałam tu przyjść
Lecz nie słyszałeś wołania
Z Tobą chciałam tu być
Lecz z daleka, Maleńki... To nic...
Nie czujesz kochania.

Jeśli tylko
Jeśli będę miała kiedyś dom
Ty nim będziesz
Będziesz moją ziemią
Pod kwiaty i chleb
Będziesz moim drzewem
Zapuścisz tu korzenie
Jak fundament
Będziesz trzymał mocno
Z wiatrem nie wypuścisz
Twoje oczy będą mój dom
Ogrzewały życiem
Będziesz strzelał iskrami
By tańcowały
Będziesz o zmierzchu ścielił
Dla mnie swoje ramiona
Otulisz mnie półmrokiem
Gdy zmęczona wrócę z dali
Będziesz saganem strawy
W całym domu
Tobą będzie pachniało
Będziesz moim domem
Jeśli tylko kiedyś
Będę Ciebie miała

uczta
Mijasz pijaka jak świnia spruty
Upadła mewa w smród się rozkłada
Ulicom ruchliwym co rusz kocie trupy
Może się jakiś piesek wytarza
W trawach odchody wyziewają duchy
Strawę nie lada mają złote muchy
Popatrzysz w niebo tam gdzie go nie ma
Tam późny gierek styliszczem zalewa
Z jego otworu spod rzęs firanki
lobem fruwają niedojadanki
przepyszną ucztą raczy się biedak
na stertach tłustych półpustych torebek
tak możesz spoglądać, chwilę postoisz
nie płaczcie ludzie to tylko nastroik

Wina
patrzę i nie chłonę
nie śledzę pantomimy
widzę, nie tonę

marzę nie głęboko
fantazjuję rozkosznie
i cieszę oko

nie poznaję siebie
a pana chętnie poznam
chcę tylko doznań

cielesnych i miłych
paru godzin upojnych
słów niezawiłych

jestem zagubiona
chwilowa lekkość bytu
wina stłamszona

zjawi się poczuciem
instynkt wysublimuję
do siebie wrócę

Myśli swawolne
Idziesz ulicą, głowa schylona
a w niej nawałnica
Myśli rozpustne włosami okryte
Szeptem nabrzmiałym usta zakwitną
Coraz to wzrokiem przeciągniesz nieśmiało

Zwalniając kroku niezbyt świadomie...
Już obiekt w ramionach
Już myśl swawolna
O czułych szeptach,
wściekłym kochaniu
Niesfornej myśli coraz goręcej
Więc sublimujesz rozpustę naprędce
Idziesz ulicą, a słowa zagorzale
Strofą bezgłośnie
Szepczą śpiewają
Twój wiersz o miłości

Ja głupia
Twój wzrok nie biegnie nigdy ponad chmury
Bardzo ci za to dziękuję

Rozkładasz ręce tylko w pobłażaniu
Ukłony składasz mojemu staraniu
A niecierpliwość twoja uśmiechniona
Złość, gdy zakwitnie, zawsze wysłowiona
Słowami dwoma a potem pytaniem
I łagodne zawsze są twoje dłonie
Jesteś moim ideałem, mężczyzną
Lecz nigdy nie będę po tobie bliźnić

Twoją łagodność jak się znam, porzucę
Głupia, do niczego wrócę...

Zdejmij płaszcz
Zdejmij płaszcz,
Rozchełstaj koszulę
I usiądź tu naprzeciw

Masz jeszcze twarz
Własną, więc cię przytulę
Oczami wnikliwie rozpieszczę

Rozmasuję cały ból subtelnie
Głodnym błyskiem ukoję

Za chwilę będziesz mój
Choć może wcale nie chcesz
Przez chwilę będę twoja

szczytowanie
szczyty wyprężone ku mnie zmierzają
a raczej ja gnam, nieba tam spragniona
tam mnie soczyste czerwienie czekają
tam pot zamglewa oczy roztańczone

teraz z wyrwanym bezwstydnie okrzykiem
popędzę ku szczytom na smagłym koniu
lśniącym z wysiłku słonawym blaskiem
przed nami niebo. Niebo nas dogoni!

szczyty okazałe ku mnie zmierzają
ku niebu mojemu piekłu zarazem
westchnienia dyszące cudnie gadają
dosiadłam boga, krew parzy. Krew parzy!

Cisza rażąca
Cisza przestrzenna
pulsuje pnąco
w czerwień brzemienna...

Wybacz
Wybacz mi moją niechęć, kochany
Nie oddaję ci twego oddania
Obmywasz moje stopy bez skutku
Daremnie upajasz się smutkiem

Wybacz mi moje milczenie, miły
Na strategie tylko tracisz siły
Zwabić mnie ostrym drwieniem próbujesz
Podręczyć uśmiechem i... nie pojmując

Wybacz, że cię nie kocham, mój drogi
Chcę z tobą tylko czasem pochodzić
Nakarmić próżność chcę twoją złością
A więc, kochanie, wreszcie mnie poskrom!

Wierszyk okazjonalny
Szaruga okrywa skulone ramiona
Niczym śpiew odległy, usypia tęsknotą
Zmokniętych liści lotem
zdobi słońce zgarbione

Szaruga lubi smużyć tuszem lico dnia
Olśniewa wieczory błyskotliwym deszczem
Straszy, że trwać będzie jeszcze
I trwa, i trwa, i trwa, i trwa

a to prawdziwa poezja...

Zimowa miłość

O tej porze wieje zimowy mroźny wiatr

Mam nadzieję, że zakocham się

Wiatr jest taki mroźny

By ogrzać cię - twoje ręce dotykają mnie

Chodź ze mną

Tańcz moja droga

Zima w tym roku jest sroga

Tyle ciepła jest w tobie

Moja wyśniona miłości zimowa

Wieje błękitny wiatr

Zrodzony w sztormach północnych mórz

Straciłem swoją miłość

Czy to wystarczy już

By mimo wszystko wolnym być

Chodź ze mną

Tańcz moja droga

Zima w tym roku jest sroga

Tyle ciepła jest w tobie

Moja wyśniona miłości zimowa

Chodź ze mną

Tańcz moja droga

Zima w tym roku jest sroga

Tyle ciepła jest w tobie

Moja wyśniona miłości zimowa

                   The Doors

Do zrzędliwego czytelnika

Jeśli ci się nie widzi Utwór, któryś pierwszy
Z brzegu wybrał – myśl, że to najgorszy z mych Wierszy;
Lecz jeśli przebrniesz przez te rymowane zbytki
I cały Zbiór, jak tamten Wiersz, uznasz za brzydki –
Złośliwcze, widać wszystko szpetnym ci się zdaje:
Niech i ciebie oszpecą Parchy i Liszaje.

Robert Herrick

szczęście



Coś srebrnego dzieje się w chmur dali.

Wicher do drzwi puka, jakby przyniósł list.

Myśmy długo na siebie czekali.

Jaki ruch w niebiosach! Słyszysz burzy świst?

 Ty masz duszę gwiezdną i rozrzutną!

Czy pamiętasz pośpiech pomieszanych tchnień?

Szczęście przyszło. Czemuż nam tak smutno,

Że przed jego blaskiem uchodzimy w cień? ...

Czemuż ono w mroku szuka treści

I rozgrzesza nicość i zatraca kres?

Jego bezmiar wszystko w sobie zmieści,

Oprócz mego lęku, oprócz twoich łez ...

Dalej jest droga i las

Światła nagłe poruszenie

Dnia słoneczne przebudznie

Wielki maestro dziś gra

Maków głupie zachwycenie

Tyle światła na tej scenie

Nasze Ty i Ja

Tysiąc lat na wybaczenie

Tysiąc lat na zapomnienie

Dalej jest droga i las

Drzwi otwierasz toniesz w nim

Piąte piętro mgła siwy dym

                  Jan Janus





z dramatu: Rzecz listopadowa

"Widzi pani... Ja miałem rzeźbiarzem

zostać kiedyś... Stąd i raczej ręką

coś ukazać umiem. Namacalnie,

bezpośrednio, prosto, manualnie..."

Ernest Bryl

To nie było wszystko
Nie, to nie było wszystko, moi drodzy –
Jeszcze wam więcej pokażę.
To były tylko fiołki, stokrotki przy drodze...
Nie widzicie po mojej twarzy?

Jeszcze mi z serca wyrośnie kwiat dziki,
Nie znany w żadnym języku –
O płatkach ze słońca, a słupkach z muzyki –
Z zapachem podobnym do krzyku! –

Tak, to nie było wszystko, moi drodzy.
Patrzałam właśnie do lustra.
To były tylko fiołki, stokrotki przy drodze –
Nie widzicie po moich ustach?

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

    

Dwanaście sióstr

W siompawicy łyskawicy

Wykrotami krętom pyrciom

Idzie Radość staje błądzi

Swoich sióstr dwunostu suko

Downiej razem się trzymały

Wte ze sobom dobrze było

Kie ozfyrkły się po świecie

Złe się straśnie uciesyło

Scyro Prowda się przebrała

Nadziejo –wiare straciła

Miłości - cudzołoźnicy

Ostatni gros zapłaciła

Zaś Wytrwałość z Ucciwościom

W chuście młodse siostry niesły

Ftosi złom droge pokozoł

Miłość Wierność się ozesły

Jasność - pławi się w ciemności

Cierpliwość – tęsknie zawodzi

Pokusa – zło towarzyska

Prosto w ogień jom prowadzi

Miłosierno Sprawiedliwość

Smutek mo w dusy niemały

Łagodność i Litość płacom

Syćkie ze strachu zamarły

Nienawidzom się do bólu

Kozdo cyni Złego wolom

Jedna drugiej nie odpuści

Owocem zolu się dzielom

Jedna drugiej suko teroz

Casem widzom się z daleka

Pokiel razem się nie zyńdom

Scęścio nie będzie dlo Cłeka

Krzysztof Trebunia

Tobie albo zawieja w Michigan

Zawieja w Michigan,
zapada serce w śnieg,
Pustkowie ciągnie się,
Wysepki żadnej drzew,
Ni domu, z domu gest:
Wejdź!

Pustkowie hen i hen,
Zawieja, mróz i biel,
Zawyłem aż po kres,
Czy spodziewać się, że...
A wicher w trąbki dmie:
Nie!

Miłości nasze tam,
Są tam gdzie nie ma nas,
U Boga w środku gwiazd
Pokochał też bym brak,
I cały słałbym blask:
W dal!

Edward Stachura

Refren piosenki „Mały Cygan”

Ech, skrzypce, moje skrzypce
Do ludzkich serc mój smutek wlejcie
Ech, wy kamraci moi
Któż lepiej od was wie
Że wiecznie, wiecznie czerwone jest
Jedynie wino oraz krew

Andre Ochodlo

według Schizofranka:

- czy to pan zamawiał budzenie na szóstą?
- tak
- to szybciutko szybciutko, bo już dziewiąta!
----------------------------------------------

idzie Mocart i Bach!
------------------------

Babce trzeszczała szafa w domu. Zaprosiła naprawiacza szaf.
Naprawiacz ogląda szafę z każdej strony, opukuje. Nic nie widzi.
- bo wie pan, ona trzeszczy. Jak przejeżdża tramwaj na przykład, to trzeszczy.
- to ja wejdę do szafy i sprawdzę ją od środka - Wszedł.
W tym momencie wrócił mąż i otwiera szafę, by powiesić płaszcz.
- co pan tu robi, do cholery?! - woła
- nie uwierzy pan.... czekam na tramwaj....
..............................................................................................................

Turysta poszedł w góry na spacer. Patrzy, a tu studnia. zagląda, ale nic nie widzi - czarna czeluść. Wrzucił kamyczek i nasłuchuje. Cisza. Zdziwiony, wrzucił kamień. Cisza. Głaz. Cisza. Cholera, co jest? Przy studni leży wielka metalowa szyna - jej upadek na pewno usłyszy. Wrzucił. Czeka... cisza. Bardzo zdziwiony, rozgląda się wokół. Patrzy, a tu baran zbiega ze zbocza.... i wskakuje do studni. Turysta stoi oniemiały. Z daleka usłyszał wołanie:
- panocku! Nie widziołeś ty moze barana?
- wskoczył do studni - odpowiedział bacy oszołomiony turysta. A ten rozkłada ręce:
- to niemożliwe! on był przywiązany do szyny!
.............................................................................................................

Krowa mówi mu. Dlaczego mucha nie mówi kro?
........................................................................................

Pewien turysta szukał noclegu. Natknął się na hotel, ale wstep tylko dla czarnoskórych. A że był bardzo zmęczony i nie chciało mu się nocą biegać po mieście - wysmarował twarz pastą do butów i zameldował się w hotelu. Przed pójściem spać zamówił budzenie na 8. Walnął się w paście na łóżko. Rano w łazience chciał zmyć pastę, ale ta nie chce schodzić. Szoruje i nic! Gąbką, szczotką, detergentami - nic, pasta nie chce zejść. Wiecie, co się okazało? Obudzili nie tego faceta!
.............................................................................................................

Dwaj infornatycy na imprezie stoją pod ścianą w milczeniu sącząc piwo. Po pół godzinie zgodnego milczenia jeden mówi:
- pogadajmy o dupach
Dalej sączą piwo. Mija 10 minut. Drugi odpowiada:
- twój CD-rom jest do dupy
..............................................................................................................

Kosmici i Ziemianie wymieniają się informacjami o życiu mieszkańców swoich planet. Ziemianie pytają:
- a jak płodzicie dzieci?
- dzieci? zademonstrujemy wam - powiedział jeden z kosmitów. Wyjął puste naczynie, do którego wsypał ciemnobrązowy proszek, potem nalał przezroczystego parującego płynu, delikatnie to wszystko pomieszał, po czym powiedział:
- trzeba to wypić. To teraz wy pokażcie, jak robicie dzieci.
Ziemianie byli zakłopotani, ale zgodzili się. Pokazali, jak się kochają, wszystko w całości.
Po damonstracji Kosmita stoi przez chwilę lekko uśmiechnięty i mówi:
- to zabawne... my tak robimy kawę!
.............................................................................................................

Mąż ignorował swoją żonę. Codziennie, po przyjściu z pracy siadał do obiadu z gazetą i siorbiąc zupkę, w milczeniu zagłębiał się w lekturze. Żona wymyślała różne sposoby, aby zwrócić na siebie uwagę męża. Raz przyrządziła bardzo drogie ekskluzywne danie, innym razem podawała do stołu ubrana w ekskluzywną, bardzo zmysłową bieliznę, czasami próbowała płakać lub awanturowała się. Nic nie pomagało. Pewnego razu postawiła przed mężem obiad całkiem nago, tylko na twarz miała nałożoną maskę przeciwgazową. Mąż po kilku siorbach i linijkach gazety uniósł głowę, spojrzał na żonę z zaciekawieniem i zapytał:
- brwi zgoliłaś?
............................................................................................................

Informatyk oddaje dług:
- masz tu 500 zł..... Aaa... masz 512 dla równego rachunku.

psycholka

to, co wiem o sobie na pewno:

moja dzielnica... przeprowadziłam się tu z bloku na żabiance, za co dziękuję losowi

poczytaj mnie!

sobota, 30 sierpnia 2008

sztuka ludowa

8 komentarzy:

a może zajrzyj do nich

4 nad ranem / SDM

złota łyżeczka

moje lubieże i inne prawdy

a to prawdziwa poezja...

z perspektywy Schizofranka

według Schizofranka: