to, co wiem o sobie na pewno:

Moje zdjęcie
Gdańsk Piękny, Poland
palę, piję, a jak ktoś mnie wkurzy - wrzeszczę i nie mogę się powstrzymać, nie oszczędzam, żyję ponad stan, wykorzystuję innych, łamię przepisy, spóźniam się i plotkuję.

moja dzielnica... przeprowadziłam się tu z bloku na żabiance, za co dziękuję losowi

Mieszkam w Gdańsku w dzielnicy o pięknych dziewiętnastowiecznych kamienicach sąsiadujących z arcydziełami architektury styl Późny Gierek, o dziesiątkach samotnych ludzi, szukających wsparcia w tanim winie i rozmowach z co milszymi przechodniami, o burkliwych sąsiadach "bon ton" i zastępach sobotnich rozkrzyczanych, roześmianych bywalców okolicznych pubów i białozielonych kibiców, którzy wcale nie wygladają na pseudokibiców. Mury mojej dzielnicy opowiadają o swoich gościach stojących pod nimi bez względu na porę, w nocy budzących strach, a czasem zaczepiających jakiegoś nastolatka wracającego z kinowego maratonu. Nad tym wszystkim trzyma wartę przepiękny gmach Politechniki, który sprawia wrażenie, jakby zapraszał do innego świata. Z okien mojego mieszkania widzę setki studentów kolorowych, niewyspanych, skupionych albo rozdokazywanych, w różnym wieku i o każdej porze. Przed głównym wejściem na Polibudę rozpozciera się rozległy park, dawniej cmentarz, zamknięty w 56 roku. W święto zmarłych ustawiono tam znicze pomiędzy drzewami.... Kto chce wiedzieć więcej o cmentarzu i okolicach zachęcam do przeczytania "Wróżb kumaka" Grassa.
Przed częstym u nas zachodnim wiatrem osłaniają tę dzielnicę (zresztą cały Gdańsk) lesiste wzgórza morenowe. Gdy mam energię wybieram się z Nalą (moją suczką) na spacer do cudownego bukowego lasu zaczerpnąć oddechu, pomęczyć się kilknastominutową wspinaczką, wreszcie obejrzeć Stocznię i Zatokę z któregoś ze szczytów. Jest w lesie takie fajne miejsce, na szczycie wzgórza, gdzie na kamiennym stole można by urządzić piknik z koszem owoców, chlebem ze smalcem i butelką czerwonego wina. Piszę "można by", bo uprzedza mnie nagminnie ktoś, kto zostawia po sobie rozbite butelki, porozrzucane kawałki papieru (nie sprawdzałam do czego służyły) i inne ciekawostki, których nawet nie próbowałam identyfikować. Cóż... Nie narzekam, może kiedyś tam posprzątam...
Czasem idę sobie na drinka do knajpki - jakieś 100 metrów od mojego domu - z miłymi barmanami. Nie podam nazwy ale zrobię małą kryptoreklamę: można tam usiąść sobie w samochodowym fotelu i zatankować :)
Najukochańszym skrawkiem Wrzeszcza jest moje mieszkanie, mieszczące się w ślicznej, starej, zaniedbanej kamienicy. Tu żyję, tu odpoczywam. Ściany mojego domu znają mnie najlepiej!

super zdjęcia łabędziowe, nieprawdaż?


wtorek, 1 kwietnia 2008

miłość

  • Dziś doznałam 2 bardzo silnych emocji: 1 - negatywnej, 2 - pozytywnej
  • 1. nie jej umiem nazwać, coś pomiędzy smutkiem, rozgoryczeniem i poczuciem straty. Grzesiek wykasował swojego bloga. Jestem w stanie to zrozumieć, ale gdy to zobaczyłam, poczułam gwałtowny ucisk w klatce piersiowej - okropne doznanie.
  • 2. zakochałam się. Moja miłość to mały Sebastian. Nie dlatego, że jest śliczny i ma wielkie oczy. Nie wiem dlaczego spłynęła na mnie ta miłość. Wczoraj spał, a i czasu mieliśmy niewiele, bo nielegalnie weszłam na salę. Ale dziś... Chyba to jest właśnie to, co nazywa się miłością od pierwszego wejrzenia. Te wielkie oczy pewnie wpuściły mnie do duszy Sebastiana. Tak tylko jestem w stanie to wyjaśnić. Cudowne uczucie. Dodające energii i wzruszające do łez.

Autor: bajka psychol o 21:50

Etykiety:

1 komentarz:

Anonimowy pisze...

Witam Panią! Trafiłem na Twój blog i bardzo mnie zainteresowała Pani osoba. Jeśli możemy porozmawiać to proszę o jakiś kontakt na pocztę. Z góry dziękuję. Czarekklon41@wp.pl

5 kwietnia 2008 11:20

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)