moja dzielnica... przeprowadziłam się tu z bloku na żabiance, za co dziękuję losowi
Mieszkam w Gdańsku w dzielnicy o pięknych dziewiętnastowiecznych kamienicach sąsiadujących z arcydziełami architektury styl Późny Gierek, o dziesiątkach samotnych ludzi, szukających wsparcia w tanim winie i rozmowach z co milszymi przechodniami, o burkliwych sąsiadach "bon ton" i zastępach sobotnich rozkrzyczanych, roześmianych bywalców okolicznych pubów i białozielonych kibiców, którzy wcale nie wygladają na pseudokibiców. Mury mojej dzielnicy opowiadają o swoich gościach stojących pod nimi bez względu na porę, w nocy budzących strach, a czasem zaczepiających jakiegoś nastolatka wracającego z kinowego maratonu. Nad tym wszystkim trzyma wartę przepiękny gmach Politechniki, który sprawia wrażenie, jakby zapraszał do innego świata. Z okien mojego mieszkania widzę setki studentów kolorowych, niewyspanych, skupionych albo rozdokazywanych, w różnym wieku i o każdej porze. Przed głównym wejściem na Polibudę rozpozciera się rozległy park, dawniej cmentarz, zamknięty w 56 roku. W święto zmarłych ustawiono tam znicze pomiędzy drzewami.... Kto chce wiedzieć więcej o cmentarzu i okolicach zachęcam do przeczytania "Wróżb kumaka" Grassa.
Przed częstym u nas zachodnim wiatrem osłaniają tę dzielnicę (zresztą cały Gdańsk) lesiste wzgórza morenowe. Gdy mam energię wybieram się z Nalą (moją suczką) na spacer do cudownego bukowego lasu zaczerpnąć oddechu, pomęczyć się kilknastominutową wspinaczką, wreszcie obejrzeć Stocznię i Zatokę z któregoś ze szczytów. Jest w lesie takie fajne miejsce, na szczycie wzgórza, gdzie na kamiennym stole można by urządzić piknik z koszem owoców, chlebem ze smalcem i butelką czerwonego wina. Piszę "można by", bo uprzedza mnie nagminnie ktoś, kto zostawia po sobie rozbite butelki, porozrzucane kawałki papieru (nie sprawdzałam do czego służyły) i inne ciekawostki, których nawet nie próbowałam identyfikować. Cóż... Nie narzekam, może kiedyś tam posprzątam...
Czasem idę sobie na drinka do knajpki - jakieś 100 metrów od mojego domu - z miłymi barmanami. Nie podam nazwy ale zrobię małą kryptoreklamę: można tam usiąść sobie w samochodowym fotelu i zatankować :)
Najukochańszym skrawkiem Wrzeszcza jest moje mieszkanie, mieszczące się w ślicznej, starej, zaniedbanej kamienicy. Tu żyję, tu odpoczywam. Ściany mojego domu znają mnie najlepiej!
super zdjęcia łabędziowe, nieprawdaż?
2 komentarze:
A mi się podobał ten post:). Szczególnie przypadek kabelkowo-kibelkowy:).
Kiedyś wynajmowaliśmy z kolegami mieszkanie na studiach. W blokowisku (późny Gomułka/wczesny Gierek). W toalecie był żeliwny rezerwuar (górnopłuk). Taki ze 20 kilo. Kolega poszedł zaspokoić potrzebę fizjologiczną. Po pewnym czasie z łazienki dobiegło mnie zalęknione wołanie: "możesz tu przyjść - szybko!". No nic - wołanie było tak zatrważające, że niewiele myśląc wszedłem do kibelka. A tam... Lechu jedną ręką trzyma górnopłuk, drugą zasłania swoje "walory". Okazało się, że "w trakcie" pociągnął za spłuczkę. Ciut za mocno. I być może byłby zginął chłopina śmiercią tragiczną... W toalecie... wpdłszy pod żeliwny górnopłuk:).
P.S. Wzmianka o zasłonięciu "walorów" jest na tyle istotna, że gest ten (wykonany zapewne odruchowo)uspokoił mnie co do orientacji seksualnej niedoszłej ofiary, a wołanie nie było prowokacją:).
Przeżył dzięki Twojej empatii. Co by było, gdybyś powiedział klasycznie "za chwilę"!? Chociaż... zważywszy na wartość sentymentalną żeliwnego górnopłuka, jego śmierć po latach zostałaby uznana za pełną chwały!
Prześlij komentarz